Kris Poté (C²): Het MIC-principe

FacebookTwitterLinkedIn

In een nieuwe blogpost vertelt Kris Poté, voorzitter van C², over het MIC-principe wat staat voor “Minimal Interpretable Communication”.

Communicatiedeskundigen hebben er allemaal stilaan genoeg van, de klachten over slechte… communicatie. De federale overheid bracht in het recente verleden verwarrende boodschappen rond de coronamaatregelen, op websites staat nepnieuws, op sociale media regent het meningen en leugens, en in de kranten spreekt het ene opiniestuk het andere tegen. Daarom breken we hier een lans voor het MIC-principe, of de “Minimaal Interpreteerbare Communicatie”. In het Engels wordt dat dan: “Minimal Interpretable Communication”.

Waar moet er bij MIC op gelet worden? Hier zijn de vuistregels.

Begin elke communicatie met de Waarom-vraag. Waarom communiceer je over een bepaald onderwerp? En waarom moet jij als ontvanger deze communicatie krijgen? Het uitleggen van het “waarom” geeft al een eerste degelijk houvast. Baseer bovendien elke communicatie op feiten. Zorg dat er zo weinig mogelijk ruimte is om de feiten te weerleggen. Dit wil zeggen dat je je communicatie op voorhand goed moet documenteren, en dat je meer moet weten dan wat je wil communiceren. Haast en spoed is zelden goed, ook al is er vaak van hogerhand druk om “snel-snel” te communiceren. Betrek daarbij specialisten in de materie, en overleg in team. Enkel met een doordachte voorbereiding en met verschillende mensen kom je tot MIC.

Vermijd zoveel mogelijk achtergrondcommentaren. Beter een korte, duidelijke tekst dan één met veel uitweidingen. Details bemoeilijken vaak het begrijpen van de boodschap en zorgen voor verwarring. Te vermijden dus. Gebruik wel beelden (foto’s, grafieken, korte videofragmenten). We weten allemaal dat één beeld meer kan zeggen dan duizend woorden.

Gebruik ook geen jargon, of indien je dit moet doen, leg het dan klaar en duidelijk uit. Hetzelfde met moeilijke woorden uit de wetenschap of uit een professionele omgeving (in de IT bijvoorbeeld CRM, en dat zijn dan nog eens twee acroniemen…). Ga er niet van uit dat mensen alle woorden kennen of gaan opzoeken.

Herhaal de communicatie op de juiste tijdstippen. De kracht van een boodschap zit in de consequente herhaling op het gepaste moment. Met consequent bedoelen we: probeer dezelfde boodschap niet op verschillende manieren te brengen, of door verschillende bronnen of personen. Er is zoiets als eenheid van commando, dus ook eenheid van communicatie. Daarom trouwens: laat de communicatie steeds uitgaan van een “native speaker” (vanuit iemands moedertaal) en laat een vertaling ook steeds gebeuren in de moedertaal. Een woord zoals “purpose” in het Engels kan op vele manieren vertaald worden in het Nederlands, zodat de vertaler het ook in de juiste context moet kunnen zetten.

Communiceer met autoriteit en empathie. Doe wat goede journalisten doen en kruip in de huid van de lezer. Wanneer er een gewichtige boodschap is met verregaande gevolgen, dan laat je de CEO of de hoogste in politieke rang dit brengen. Dat maakt meteen duidelijk hoe ernstig een toestand kan zijn, of het nu aanslagen, een pandemie of een bankencrisis betreft. Door de juiste persoon te kiezen voor de communicatie, is die minder vatbaar voor interpretatie. Dit geldt trouwens ook voor “influencers”, in de oude (de priester voor gelovigen) en nieuwe (populaire personen op sociale media) betekenis van het woord.

Ik hoor het u al zeggen. Waarom geen NIC-principe, “Niet Interpreteerbare Communicatie”? Doodsimpel omdat deze niet bestaat en enkel een utopie is. We interpreteren nu eenmaal zoals het ons het best uitkomt, dat is de menselijke natuur. Je kan enkel de ruimte voor interpretatie beperken. Wie dat doet, zal snel bestempeld worden als een goede communicator. Het MIC-principe dus.

Kris Poté, voorzitter C², december 2020